وجود اشتباه‌هاي زباني زبان‌آموزان در روند فراگيري هر زبان خارجي، امري بديهي است که دلايل مختلفي دارد، از جمله عدم تمرکز، استرس، عوامل رواني و ضعف در ارزيابي آموخته‌هاي زبان‌آموز. چگونگي برخورد با اين پديده و تلاش براي رفع آن در روش‌هاي متنوع آموزش زبان اهميت بسياري دارد. سير تحول تاريخي آموزش زبان آلماني نشان مي‌دهد که کارآمدترين و مهم‌ترين روش فراگيري زبان، روش «تحليل آموزشي» است که تلاش مي‌کند با آزمون‌سازي استاندارد و کيفي تا حد ممکن از بروز خطاهاي زباني زبان‌آموزان جلوگيري و بدين‌وسيله روند يادگيري زبان را تسهيل کند. در اين روش نوين، آموخته‌ها و مهارت‌هاي زبان‌آموز از منظر تجزيه‌وتحليل خطا و توصيف آن‌ها بررسي مي‌شود. هر چه اين آزمون‌ها دقيق‌تر و هدف‌مندتر طراحي شود، سنجش آموخته‌هاي زباني زبان‌آموز و تحليل آن‌ها از نظر ميزان آموخته‌ها و آنچه نياموخته است، آسان‌تر خواهد بود. با توجه به اهميت مهارت گفتار، نوشتار، شنيدار و خواندن در روش «تحليل آموزشي»، آزمون‌هايي در وقت و شرايط مناسب به‌طور جداگانه يا تلفيقي طراحي مي‌شود. در اين جستار تلاش مي‌شود ويژگي‌هاي هر يک از اين آزمون‌ها در خصوص هر مهارت به همراه مثال بررسي و معرفي شود تا مدرس زبان با کمک و آشنايي کامل آن‌ها بتواند ميزان فراگيري و آموخته‌هاي زبان‌آموزان را به راحتي بسنجد و از اين طريق زبان آلماني را به نحو شايسته به دانشجويان و پژوهشگران اين حوزه بياموزد.